زمستان آمد و من هنوز هم ... دوستت دارم .

سلام بنفشه های خفته زیر برف ها ...

من آرام آرام حرف می زنم، من آرام آرام حرف می زنم که مبادا خواب بی گاه کبوتران را بر آشوبم.

من آرام از زمستان می گویم مبادا صدایم فراتر رود از صدای سوختن هیمه ها ی هیزم در پیت های حلبی کنار بساط شب.

بگذار عاشقانه ها در این سرما جاری شوند، جاری شوند در واژه ها بگذار این بخار درآمده از سینه ها مه نباشد که بگویم... که بگویم " دوستش دارم " و ... وبگوید "دوستم دارد" ...

خوشا عاشق، عاشقان، عاشقانه های زمستان

خوشا شال گردن یادگاری بی بی، بی بی جان.

خوشا داغی لب سوز یک جرعه چای در استکان کمرباریک، کمر باریک و لب طلایی.

پنجره های نم زده که سرانگشتان منتظر بر آن نقش پنج، پنج های وارونه می کشند و از پشت آن باغچه ی خالی را می نگرند که بهار را صدا می زند .

زمستان آمد ، قدمش مبارک . اسپند دود می کنیم مبادا چشم بخورد شب های قصه های دراز، شب های خاطره بازی های دور... شب های امیدواری های خوب.

هر چند برف است ،خورشید بی حوصله است، درست است که شمعدانی ها خواب بهار را می بینند، درست است که آهوهای دشت کنجی خزیده اند اما همین ها خوب است همین ها امید است...تعبیر خواب های عاشقانه است که روزی "دوستت دارم" تنها حرف جهان باشد .

پس همین که زمستان آمده یعنی بهار هم می رسد یعنی بهار را هم پاگشا می کنیم.

پس مبارکمان باد این زمستان .مبارکمان باد این زمستان  به تاریخ یکم دیماه هزار و سیصد و نو د... مبارک باد ...

                                                                     دکلمه ای با صدای " محمد صالح علا "