الآن که دارم می نویسم دو شب دیگه تا یلدا مونده ... یادش بخیر یلدای پارسال. خاطرات قشنگی برام به یادگار موند ... البته فقط خاطره .
نمیدونم چراحتی واسه اینجا,دفتر دلتنگیام هم حریم قائل میشم . انگار یه چیزایی هست که فقط وفقط باید بین خودم وخدای خودم باقی بمونه.
عاشق پائیزم , عاشق لحظه لحظه هاش ... از اولین بارون پائیزی تا آخرین شبش , یلدا .
احساس میکنم آدما به هم نزدیک تر میشن ... تو پائیز وزمستون بیشتر پیش میاد که تو پیاده رو سرتو بالا بگیری و ببینی یه عابر پیاده دیگه از کنارت میگذره و بهت لبخند میزنه . چه احساس قشنگی به آدم دست میده ـ چقدر لذت بخشه که نسبت به دیگران اینطور باشی .آخه تو این هوای سرد آدما با یه لبخند میتونن گرمیو به هم هدیه بدن .
چیز دیگه ای نمونده به آخر پائیز امسال,نمی دونم شاید این آخرین پائیزی باشه که فرصت زندگی کردن بهم داده شده اما آرزوم اینه هر کدوم از ما, هرجایی که وایسادیم, تو هر شرایطی که هستیم رسالتمونو یادمون بمونه .
من فک میکنم اون رسالت فقط و فقط با هم بودنه, ازکنار همدیگه بودن لذت بردنه .
آخه اگه با هم بمونیم دیگه هیچوقت دلامون راضی نمیشه بد همدیگه رو بخوایم, دیگه دلامون پر ازکینه نمیشه. فقط عشق میدیم و مسلمه که پاسخ عشق چیزی جز خودش نیست. حالا شاید دیرتر و شاید به شکل دیگه ای عشقو دریافت کنیم اما هیچوقت این دوست داشتنه ازبین نمیره بلکه بیشتر از هر چیزی خودمونو سیراب میکنه .
تو این آخرین روزای پائیز یادمون بمونه اگه حال و هوای زندگیمون پائیزی شد , اگه یه شبایی توزندگیمون طولانی تر از یلدا گذشت, اگه امیدمون بهمون پشت کرد و تنهامون گذاشت, اگه یه وقتی چشامونو باز کردیم و دیدیم یه چیزایی سر جاش نیست ... صبور باشیم, فقط صبور باشیم .
یه روزی بالاخره تموم میشه, سخته اما روزای آفتابی و گرم دوباره میرسه.
ماکه عاشق بارونای پائیزیم, عاشق برگای زرد پائیزی. باید پای دلتنگی و دلگیریای وقت و بی وقتشم وایسیم. مگه نه ؟
...
به امید اون روزی که همه ی ما ایمان بیاریم به یک پیکر بودنمون , یکی بودنمون .
به امید روزی که عشق بشه نون و آب سر سفره هامون .
به امید روزی که هیچ کدوم از ما واسه مهربونی و محبتمون چارچوب نذاریم .
به امید روزی که اگه واسه جنس مخالفتم کاری انجام دادی یا محبتی کردی, همه ی دنیا عوضی نگیرنت و بفهمن که تو فقط خواستی مهربون باشی, بدون هیچ قصد و منظوری .
و به امید قشنگ ترین های زندگی برای همه ی آدمای دنیا.
سلااااااااااااام
من بعد از یه مدت نسبتا طولانی اومدم ...
باورتون نمیشه چقد خستم ُ این میان ترمای پشت سرهم که دیگه تقریبا شدن شبیه پایان ترم خیلی خسته میکنه آدمو .
این هفته سه تا میان ترم داشتم . یه دونه ۱شنبه .یکی ۲ شنبه . امروزم آخریش بود.
همین الآن از سرجلسه اومدم ... تازه ۱۲ دوباره کلاس دارم .
خیلی هفته ی سختی بود ...اما خدارو شکر هفته ی بعد فقط یه دونه امتحان دارم و میان ترما تموم میشن دیگه ... البته این قصه سر دراز داره تا میان ترما تموم شن باید آماده شیم واسه امتحانای پایان ترم .
دلم برای همه ی دوستا تنگ شده این یکی دو هفته فقط اومدم چک کردم و فورا بستم صفحه ی وبلاگو .
متاسفانه نشد پستی بذارم .
آهان راستی یه خبر دیگه هم دارم که میذارمش واسه بعد آخه باید مفصل در موردش حرف بزنم .
...
فردا هم که روز تعطیل و .... فقط میخوام برم بگردم اگه خدا بخواد .
...
راستی مشهد امروز هوا آفتابیه آفتابیه ُ خیلی عجیبه آخه اینجا شهر چهار فصله.اصلا هواش قابل پیش بینی نیست .
به هرحال امروز روز قشنگیه و فک میکنم میشه باز هم لبخند زد و روزارو عاشقونه گذروند .
دوستون دارم و
به امید طلوعی زیباتر برای همتون .
خداوند خطاب به بنده هاش میگه :
" من تو سفره های خالی شما هستم ... توی سرفه های مادر بزرگ . توی پینه های دست آدمای بدبخت و فقیر .
توی دل مردی که شب با جیب خالی به خونه میره . توی فکر اون فیلسوف بیچاره که میخواد منو ثابت کنه اما نمیتونه . توی چشای سرخ شده ی کسی که به ناحق سیلی میخوره اما خجالت میکشه گریه کنه .توی تنهایی آدم ها . توی استیصال آدم ها . توی خدایا چه کنم ها ؟
توی بازی بچه ها . توی صداقت . توی صفا . توی پاکی . توی توبه ُ توی توبه های مکرری که دائم شکسته میشن .
توی بازگشت به من . توی غلط کردم ها . توی دیگه تکرار نمیشه ها . توی قول میدم دیگه بچه ی خوبی باشم . توی دوست دارم ... توی دل شلوغ تو . توی همه ی دانسته های بی در و پیکر تو . توی شک تو . توی خواستن تو ... توی عشق تو "
و به راستی که هر اندازه خداوند رو باور داشته باشی خداوند همون اندازه برای تو وجود داره .
کتاب "روی ماه خداوند را ببوس"