نمی دانم در جستجوی دستان همیشه مهربانت تا چند فرسخی سرزمینت سفرکرده ام...
از مرز دنیا گذشتن را شاید تو خود باید بیاموزیم و از این راز سربه مهر تو خود آگاهم سازی ...
من از دستان همیشه مهربان تو می نویسم از روح زلال و عاشقی که روحم را از آن خود کرد و اما ... هنوز معنای پرواز را نمی دانم ...
تو از اسمان آبی بی انتها برایم گفته ای. تو از خورشید مهربان دوستی و عشق برایم گفته ای و روحم را باآ سمان و زمین آشتی داده ای ...
عاشقانه هایم تقدیم به تو ... تقدیم به تویی که از عشق سیرابم کرده ای و نگاهی مهربان را به چشمانم هدیه داده ای ...
من از دنیای مهربانی های فراموش شده می آیم از آنجا که نگاه مردمانش یخ بسته و به گمانم هیچ خورشیدی توان ذوب کردنش را ندارد ...
من از دنیای بت های دوباره جان گرفته تردید می آیم , همان جا که پرستش واژه ای ست گنگ و نامفهوم ...
من تو را از رنگ چشمانت می شناسم و خوب می دانم رنگ چشمانم را تا همیشه ها به خاطر خواهی داشت ...
تو همواره بوده ای و چه عاشقانه همیشه ماندنت را تمنا کرده ام ...
می‌دانم
حالا سالهاست که دیگر هیچ نامه‌ای به مقصد نمی‌رسد
حالا بعد از آن همه سال، آن همه دوری
آن همه صبوری
من دیدم از همان سرِ صبحِ آسوده
هی بوی بال کبوتر و
نایِ تازه‌ی نعنای نورسیده می‌آید
پس بگو قرار بود که تو بیایی و ... من نمی‌دانستم!
دردت به جانِ بی‌قرارِ پُر گریه‌ام
پس این همه سال و ماهِ ساکتِ من کجا بودی؟
حالا که آمدی
حرفِ ما بسیار،
وقتِ ما اندک،
آسمان هم که بارانی‌ست ...!
به خدا وقت صحبت از رفتنِ دوباره و
دوری از دیدگانِ دریا نیست!
سربه‌سرم می‌گذاری ... ها؟
می‌دانم که می‌مانی
پس لااقل باران را بهانه کُن
دارد باران می‌آید.
مگر می‌شود نیامده باز
به جانبِ آن همه بی‌نشانیِ دریا برگردی؟
پس تکلیف طاقت این همه علاقه چه می‌شود؟!
تو که تا ساعت این صحبتِ ناتمام
تمامم نمی‌کنی، ها!؟
باشد، گریه نمی‌کنم
گاهی اوقات هر کسی حتی
از احتمالِ شوقی شبیهِ همین حالای من هم به گریه می‌افتد.
چه عیبی دارد!
اصلا چه فرقی دارد
هنوز باد می‌آید، باران می‌آید
هنوز هم می‌دانم هیچ نامه‌ای به مقصد نمی‌رسد
حالا کم نیستند، اهلِ هوای علاقه و احتمال
که فرقِ میان فاصله را تا گفتگوی گریه می‌فهمند
فقط وقتشان اندک و حرفشان بسیار و
آسمان هم که بارانی‌ست ...!
...
حالا بیا برویم
برویم پای هر پنجره
روی هر دیوار و
بر سنگ هر دامنه
خطی از خوابِ دوستت‌دارمِ تنهایی را
برای مردمان ساده بنویسیم
مردمان ساده‌ی بی‌نصیبِ من
هوای تازه می‌‌خواهند!
ترانه‌ی روشن، تبسم بی‌سبب و
اندکی حقیقتِ نزدیک به زندگی.
یادت هست؟
گفتی نشانی میهن من همین گندمِ سبز
همین گهواره‌ی بنفش
همین بوسه‌ی مایل به طعمِ ترانه است؟
ها ری‌را ...!
من به خانه برمی‌گردم،
هنوز هم یک دیدار ساده می‌تواند
سرآغازِ پرسه‌ای غریب در کوچهْ‌باغِ باران باشد.
"سید علی صالحی"