اگر سفر نکنی
اگر چیزی نخوانی
اگر به اصوات زندگی گوش ندهی
اگر از خودت قدر دانی نکنی
به آرامی آغاز به مردن میکنی
زمانیکه خودباوری را در خودت بکشی
وقتی نگذاری دیگران به تو کمک کنند
به آرامی آغاز به مردن میکنی
اگر برده عادات خود شوی
اگر همیشه از یک راه تکراری بروی…
اگر روزمرگی را تغییر ندهی
اگر رنگهای متفاوت بر تن نکنی
یا اگر با افراد ناشناس صحبت نکنی
تو به آرامی آغاز به مردن میکنی
اگر از شور و حرارت
از احساسات سرکش
و چیزهایی که چشمانت را به درخشش وا میدارنند
و ضربان قلبت را تندتر میکنند
دوری کنی
تو به آرامی آغاز به مردن میکنی
اگر هنگامیکه با شغلت یا عشقت شاد نیستی، آن را عوض نکنی
اگر برای مطمئن در نامطمئن خطر نکنی
اگر ورای رویاها نروی
اگر به خودت اجازه ندهی
که حداقل یکبار در تمام زندگیت
ورای مصلحت اندیشی بروی
امروز زندگی را آغاز کن
امروز مخاطره کن!
امروز کاری بکن
مگذار که به آرامی بمیری
شادی را فراموش نکن»
پابلو نرودا
نداشتن بصیرت مرگ انسانیت است مرگی اندوه بار که حقیقت را می بلعد مرگی که اندوهش خراشی عمیق است بر قلب بشریت ، خراشی که تلخی اش از آغار حیات ، آن زمان که برادری برادرش را کشت ، کام مان را تلخ کرد.
همیشه جنگی است بین حق و باطل
ما کجای این معرکه ایم؟
و اما مرگ انسان
یعنی زندگی را گذراندن نه زندگی کردن
خیلی دوست داشتم نظرت رو در باره مطالبی که نوشتم بدانم چون به هر حال جا پای بزرگان گذاشتم
آره کاملا درسته همه ی ما رهگذریم اما میتونیم به پاس محبتایی که دیگران درحقمون می کنن یه دنیاعشق بهشون بدیم وهیچ وقت نترسیم ازاینکه پذیرای عشقمون نباشن شاید اصلا دیدگاه دیگران مهم نباشه مهم اینه که تو مهربون باشی وعاشق.همین