از دوست داشتن ...

سرود زیبای دوست داشتن را زمزمه میکنم و نهیب میزنم به دنیای بی تفاوتی این روزهایم ,تا به خاطر بیاورم ... به خاطر بیاورم که دوست میدارم ... دوست میدارم ... دوست میدارم...

در خیالات رنگارنگ کودکانه ام بالا و پایین میپرم و جشن میگیرم آرامش دوباره چشمانم را  ... از ته دل میخندم و باز هم میخندم  و باز هم ...

نمی دانم چه کسی گاهی هوس میکند این خنده های بی بهانه را از من بگیرد

اصلا نمی دانم چرا گاهی مرا به بازی میگیرد و بی بهانه غمگینم میسازد؟

و اما من آرام آرام درس خود را می آموزم و اوج  میگیرم به سمت این آبی وسیع بی انتها و در قلبم نشانه ای خواهم داشت از تمامی کسانی که دوستشان میدارم و آنها را با خود همسفر خواهم کرد به شهر چراغانی احساس ... به کوچه پس کوچه های عاشقی ... به دشت های سرسبز مهربانی... به  آشنایی مردمانی  که تنها با یک بوسه  عاشق می شوند و تا همیشه تو را به خاطر خواهند سپرد ...

آرام آرام اوج میگیرم و سلام عاشقان را خواهم رسانید به هوای پاک عصمت و تنهایی را برخواهم داشت از دوش قاصدک های همیشه  زیبای احساس و لمس خواهم کرد دستان ناامید دخترک گل فروش را ... و کنار خواهم زد ابرهای سرد و سیاه نفرت  را ... و امید را مهمان قلب ها خواهم کرد و باز هم دوست خواهم داشت ... دوست خواهم داشت ...